Bu eser, bastırılmış duyguların yüzeye çıkışını ve içsel ışığın karanlıkla olan dansını anlatıyor. Siyah zemin, zaman zaman içimizi kaplayan melankoliyi simgeliyor; ama onun ardında, canlı renklerle dokunmuş bir hayat devam ediyor.
Spiral şekilde ilerleyen renkli dokular, umut, neşe ve içsel gücümüzü temsil ederken; siyah katmanın silinerek alttaki renkleri görünür kılması, bu duyguların bastırılsa da asla yok olmayacağını hatırlatıyor.
Dokuma tekniğiyle, her bir iplik sabırla ve anlamla bir araya getirildi.
